بسمه الرب الرئوف

تازگی ها مرا دیده ای؟ اکتشاف غمبار نواقصم! بعد هر کامیابی...تلخ تِلخ، بعد هر قهقهه...مبهوت، بعد هر لذت...مغموم!!! چه می کنی با من؟ 

کاش می گفتی چه میخواهی... هجمه ناقص خیر و شر شده ام. لحظه هایی انوار روحانی ات روی گونه هایم می نشیند و دقایقی در ظلمات خود و خویش پرستی، غوطه ورم! عزیز لحظه های سخت، دقت کرده ای روزهایم آسانتر نشده؟ آیا نمیشود؟؟

نشئه ای چشانده ای و من...هنوز در طلبم! محبوب، وعده مان چشم پوشی بود، نه این! ... شیفته اغماضت هستم، ستار العیوبی جاری ات! اما...اما محبوب، نباید توانی دهی غیر از آگاهی؟ نباید وسیله ای سازی برای این ضعیف بی دست و یال و کوپال!!! مردمان نمیدانند اما تو ...اما تو خوب میدانی چقدر این خود ِ پولادین، پوشالی است!!! من هبوط را دیده ام، عذاب اینکه نگاه مهربانت از آسمان جاریست و زمین سرشار از عصیان! ونفسهایی که وهم متعفن زنده بودن اند، نه شوق همنفسی با حضورت. بدون تو و حضورت، دنیا ... متاع چشمگیری نیست. شیفته ی لحظه های تابش نورت از میان شاخه های پلید آدمیزادی ام! شیفته ی همان لحظه ای که زانو زده، درافتاده از بی ارادگی ام وتو ...وتو محبوب وتو دلنشین وتو... هرچه هست تو... .

من همانم! همان پشت بن بست مانده ی بی درمان! سوگند به نفسهای مغموم غریبی، هنوز همانم!! طفلی گریزپای که رمیده، اما بوقت طلب بازگشته! تشنه نگاه آسمانی ات که رئوف تر از مام بر چهره ام بدوزی، تشنه همان هق هق بی رمق روی شانه های خلقتت، من از تو صبر نتوانم! مستم کن، از همان جام، با همان کام، نظر بیانداز، شاید هنوز متاع دلخواهت باشم! شاید هنوز، رگ احساسم خواب نرفته باشد، شاید هنوز... هنوز شیفته ای چون من بدرگاه رحیمی چون تو... مقبول آید... 

صبح حال دلم شیرین است، هنوز روحم بازگشت به کالبد دست و پاگیر را باور نکرده، هنوز جای دستهایت سرد نشده، هنوز سنگینی باور آدمها خلوتم با خیال معجزه گون ات را نفی نکرده، صبح ها هنوز مستی ام زایل نشده، محبوب... 

محبوب، تو و آسمان و جام الست...... من و  هبوط و عطش...