سلام خداوند

   امروزصبح وقتی در خیابانِ خیس از بارانِ دیشب قدم میزدم، با خود فکر کردم ای کاش همیشه بعد از  هر توفانی آرامش را می دیدم و درک میکردم. نمیدانم چند بار بعد از هر مصیبتی با محبّت نگاهم کرده ای ! نمیدانم چند بار به جبرانِ غمهایم ،شادیهای غیر منتظره برایم آفریدی ! یا بعد از هر سختی که قلبم را میفشرد آرامشی فرو فرستادی تا باز ادامه دهم! گویی این سنّت توست که اگر از سویی شدّتی رسید، همراه با آن  گشایشی مقدّر می فرمایی !!

   خدای من ، با خود فکر میکنم هیچ کس حتی خودم، نفسم را بهتر از تو نمیشناسد ! اینکه عجب باهوش است وچقدر راحت کودکِ ساده لوحِ درونم را میفریبد...خوب میداند نقاطِ ضعفم چیست...ودرست چه زمانی چه دامی باید پهن کند...و امان از این مرغک نا آرام دانه چین..."دل من". خدای لحظه های انتخاب ، میدانم درست زمانی که باید لگام در دست من "آن منِ مطمئنه" باشد...افسار می گسلد و هرچه عقل تدبیر کرده، بر باد میرود ! میدانم بارها شده با معجزه مرا رهانیده ای امّا فراموش کرده ام. خوب میدانم اگر امداد تو نبود داستان من و این نفس زودتر از این ها به جاهای باریک می کشید...می بینی یا "بصیر" من خوب میدانم ؛ اما دست عملم کوتاه است. شاید در اسلافم کمبودی بوده یا اثر وضعی اعمالِ دیگری، بر من بار شده...شاید هم میدانم و خودم را به نادنی میزنم!!اخر هیچ چیز از من بعید نیست!!!  من در جواب تمام محبت هایت ، تمام دستگیری هایت، تمام نگاهها وشنیدن هایی که تنها تو میتوانستی ببینی و بشنوی وامدارم...و هیچ ندارم که جبران کنم. و هیچ نیستم !

   اما آفریدگار من! من دوست داشتن را خوب  میدانم . فدا کردن را؛ دغدغه داشتن را. در هجوم مادّه، این ها را خوب یاد گرفته ام. اَفسوس که یا صرفِ جمادات میشود ویا فِدای توهّمات !!! کاش این بار هم  نه برای آخرین بار ؛چون میدانم دست به شکستنِ عهدم خوب است؛ ولی برای یکی از اخرین دفعات با نوای محبّتت معجزه میکردی و مرا می خریدی. کاش با چشمم کاری میکردی جز تو نبیند...وگوشهایم به نوایی جز تو مفتون نشود...وقلبم ...فقط تو را بخواهد ...

  خدای روزها سخت...خدای روزهای آرام...خدای روزهای دلگیر ...خدای روزهای پرشور...

  چنان کن که درست وقتی باران می بارد و من زیر باران خیس شده ام و از سرما به خود میلرزم...درست در همان لحظه "لبخند نور"را ببینم...وقتی آرام از پسِ ابرها سر میرسد...

 "الهی من از تو جز تو نخواهم"